Sinzig en de Rijn.

’t Is dinsdag als we rond negen uur in Sinzig arriveren. Sinzig is een stadje vlakbij de Rijn en bijna even dicht bij de Ahr. Vandaag willen we langs de Rijn fietsen. We hebben ons Andernach ten doel gesteld omdat wordt beweerd dat dat een aardige stad is.

Het fietsen langs de Rijn is niet echt anders dan langs de Moezel. Het is en blijft stromend water. Natuurlijk zijn er wel verschillen. Zo zul je op de Moezel geen Rijnaken en op de Rijn geen Moezelaken aantreffen, maar op beide rivieren is de scheepvaart behoorlijk intensief. Ons valt op dat het aantal Nederlandse schepen veruit in de meerderheid is. We zijn toch echt een vaarvolkje, zeggen we dan ook trots tegen elkaar.
Fietsen langs de Rijn is wel drukker dan langs de Moezel. Er is veel meer verkeer, er raast nu en dan een trein voorbij en we fietsen soms wat verder van de rivier af.
Andernach is inderdaad een mooi stadje, zo blijkt, met een aantrekkelijk centrum en een aantal fraaie panden. We keutelen rond, maken foto’s, de helft van het kwartet doet de kapper aan en - dat spreekt voor zich - we frequenteren een terras voor een pils en andere consumpties. Opnieuw vallen ons de lage prijzen op: een biertje voor 1,30 euro, cappuccino voor 1,60 euro.
Als we terug zijn bij de camper en de teller op de fiets checken hebben we 43 kilometer gefietst. Niet bepaald een prestatie, vinden we zelf.

Sinzig en de Ahr.

Op woensdag fietsen de heren eerst naar het centrum van Sinzig om een internetcafé te zoeken. Die vinden ze ook, maar de operatie is niet succesvol, dat wil zeggen wat ze willen lukt niet, dus keren ze - mokkend - onverrichterzake terug naar de dames en de campers.
Rond tien uur worden de stalen rossen bestegen en even later fietsen we richting Bad Neuenahr. Het is genieten geblazen, onderweg. Aan onze linkerhand stroomt de Ahr,een heel mooi, vrij snel stromend en fraai meanderend riviertje; ter rechterzijde zien we mooie tuinen en boomgaarden met daarin prachtig bloesemende bomen en hogerop, kilometer na kilometer, wijnranken en nog eens wijnranken. Gedurende negentig procent van de route rijden we op fietspaden. Soms passeren we huizen en soms is de Ahr wat verder weg en ligt er een spoorbaan aan onze linkerhand.
Dan zijn we in Bad Neuenahr. Duitser kan het bijna niet: vakwerkhuizen, een mooi centraal plein met daaraan een goed onderhouden kerk, gezellige - druk bevolkte - terrassen, oude wijnpersen als decoratie, keurig uitziende winkels met daarin gedienstig personeel en dat alles onder een strakblauwe hemel en een buitengewoon vriendelijk zonnetje.
Gevieren strijken we op een terras neer en trakteren onszelf op koffie met ‘Torte’. Zowel de koppen koffie als de ‘Torte’ zijn Duits van omvang: gross dus, ganz Gross, maar ook herrlich, ganz herrlich. De ons omringende Duitsers kunnen het wel waarderen dat we zo enthousiast zijn over die typisch Duitse producten.
Na Bad Neuenahr pedalen we nog een stukkie, tot we aan het eind van het dal zijn en we flink zouden moeten klimmen om verder te kunnen. Daar hebben we geen zin in, dus worden de fietsen gedraaid en beginnen we aan de terugweg.

Rond vijf uur bergen we de tweewielers op in de ‘garage’ van de camper. We hebben dan 53 km. gefietst en zijn daarover niet ontevreden. De luie stoelen worden uitgeklapt en we nemen een bier, c.q. wijntje, waarna de voorbereidingen voor het maal beginnen. Vandaag kunnen we opnieuw buiten eten en daarvoor hebben we een grasveld ter grootte van een voetbalterrein ter beschikking. Het smaakt dubbel zo lekker als je buiten eet en zeer tevreden op een prachtige dag terug kunt zien, zo concluderen we.