Ander land, andere zeden.

Maandag is het vandaag. Geen bijzondere dag, normaal gesproken, ware het niet dat het 18 april is en als op 18 april de zon volop schijnt en het 24 graden is, dan mag je gerust spreken van een bijzondere dag. Want hoe vaak was het op 18 april 24 graden, beste lezers?!

We fietsen opnieuw langs de Moezel. Vergeleken met gisteren echter wel in tegengestelde richting. Als je op de kaart kijkt kun je zien dat je dan in Koblenz uitkomt. Koblenz is geen stad waar je naar toe gaat wegens het fraaie historische hart, want dat heeft het niet. Je hoeft er ook niet heen om op apegapen van bewondering te liggen wegens die fenomenale kerk of dat geweldige paleis. Je kunt er wel heerlijk shoppen, want er is een idioot lange winkelstraat met veel zijstraten die ook winkelstraten blijken te zijn.

We gaan naar Koblenz omdat we misschien wel een beetje willen shoppen, maar vooral vanwege de mooie fietsroute erheen die ons door enkele mooie stadjes voert, langs ontluikende wijnranken en het, dankzij de zon, weerkaatsende water van de Moezel. Waren we er ons gisteren om een of andere reden niet van bewust, vandaag merken we de verschillen tussen het land waar we vandaan komen en het land waar we nu zijn, heel duidelijk.

Laten we de vergelijking beperkt houden tot twee onderwerpen: (de mens in/en) het straatverkeer en de zorg voor de (woon)omgeving. Zoals al gememoreerd is het verkeer op Sicilië, überhaupt in Zuid-Italië, aan de chaotische kant en houden de verkeersdeelnemers zich op geen enkele manier aan de regels. Dat betreft het weggedrag, zeg maar het rijden, maar nog meer het stilstaan (parkeren).
De zorg voor de (woon)omgeving bestaat op Sicilië eigenlijk niet. Aan vrijwel elk huis mankeert wel iets: betonrot, doorroestend betonijzer, verveloze deuren, afbladderende vensters, uit het lood hangende balkons. Vanuit geopende autoramen wordt alles op straat, c.q. in de berm gelazerd: paper, plastic flessen, volle asbakken. In de steden en stadjes stapelt het vuil zich op.

We pedalen langs de Duitse Moezel en moeten nu en dan een drukke weg oversteken of, in een dorp een pleintje passeren. Angstvallig stoppen we voor de oversteekplaats van die drukke weg. Er naderen auto’s en we doen nog twee stappen terug, immers we zijn Sicilië gewend, dus is de kans vrij groot dat of je wordt overreden of een plastic fles tegen je hersenpan krijgt. De auto die voorop rijdt – een dure Mercedes – stopt. De chauffeur kijkt lachend onze kant op en maakt een armgebaar: aan u de straat, beste fietsers. U bent te gast in mijn land, zie ik aan uw toeristenuitdossing, dus stop ik en geef ik u voorrang. Op het pleintje in het dorp overkomt ons hetzelfde: men stopt en gunt ons het pleintje.
De woningen die we passeren zijn stuk voor stuk tot in de puntjes verzorgd: strak in de verf, gepoetst koperen deurbeslag, betrouwbare balkons. Het grintpad is aangeharkt, het gazon gemaaid, de bomen zijn gesnoeid. ‘Ortnung muss sein’, dat blijkt uit alles.

We zijn bijna blij als we in Koblenz een overvolle vuilnisbak zien. Ernaast ligt een lege chipszak. Een van ons bukt zich voorover om de zak op te pakken, maar bedenkt zich en laat ‘m toch liggen. Een beetje rommel kan heerlijk zijn…

Als we zijn uitgeshopt in Koblenz, fietsen we rustigjesaan terug naar de camper. We hebben 54 kilometer gefietst. 's Avonds spreken we af om naar een plaats aan de Rijn te rijden, zodat we enkele fietstochten langs die rivier kunnen maken. De keuze valt op Sinzig. Morgen maar 's kijken of het ons daar zal bevallen.