Oude gids en Zwarte Madonna

Best prettig, ’s morgens wakker worden. In een camper is dat trouwens heel anders dan thuis, kunnen we melden. Zo word je je bijvoorbeeld veel beter en sneller bewust van de weerssituatie. Zo ook deze morgen van de vijfde maart 2011. En wat blijkt: het waait behoorlijk en…, yes sir!: het regent. Dus, heel rustig ontbijten en dan, als het niet meer druppelt, de stoute schoenen aangetrokken en lopend naar het oude deel van Milazzo. De zon mag dan aarzelen in de beslissing wel of niet te gaan schijnen, wij vinden het prima weer. Immers, het is droog en we kunnen zonder overjas.

Onderweg naar het doel van de wandeling (onder andere de San Franceso di Paola) verbazen we ons (en we winden er ons ook over op) over de enorme vuilnishopen (zie foto ‘de lelijke kant’) en het overal aanwezige zwerfvuil. Waaronder heel, heel veel plastic, dat op niet te lange termijn allemaal in zee terecht komt, met alle gevolgen van dien (zie ook Italianen, ze kunnen er wat van!)

We bereiken de San Francesca di Paolo, maar die blijkt gesloten. Jammer. Gelukkig kunnen we wel het, prima gerestaureerde, exterieur zien. Dat doen we dan ook, zoals aan de foto’s te zien is. Links zien we nog twee kerkgebouwen: een wat klein uitgevallen kerkje en een joekel. We lopen de trap op en duiken de joekel binnen. Een vriendelijke meneer zegt dat ze aan het schoonmaken zijn, dus mogen we niet naar binnen. Jammer nummer twee. Anneke vraagt snel of we de kleine kerk wel binnen kunnen. ‘Ah’ zegt de vriendelijker meneer, ‘u bedoelt de San Rocco’. Hij loopt naar buiten en klampt een oud baasje aan. Als wordt gevraagd of wij de San Rocco mogen zien, lacht hij zijn geelgerookte tanden bloot en zegt trots dat hij de beheerder van de San Rocco is. We volgen hem en zijn blij dat Anneke het Italiaans zodanig machtig is, dat we kunnen genieten van bijvoorbeeld al het lelijks dat onze oude gids ons toont (zie foto’s ‘Milazzo-oude gids’). Iets kan mooi zijn van lelijkheid, wordt wel gezegd en dat klopt inderdaad. Zeker als je naar het vriendelijke en trotse gelaat van onze gids kijkt. We luisteren aandachtig, nemen de bidprentjes in ontvangst en leveren een financiële bijdrage aan het onderhoud van de kerk.

Het kasteel, nog wat hoger op, is verleidelijk genoeg om verder omhoog te lopen. Het is ooit gebouwd door de Noormannen en is fraai gerestaureerd. Dat geldt ook voor de Dom, waar je komt als je maar lang genoeg langs de kasteelmuren loopt. We lopen weer naar beneden en verbazen over de lelijkheid van het ‘moderne’ deel van Milazzo en overal: vuilnis, vuilnis, vuilnis (zou de Italiaanse Rova staken?).

Tindaro
Dan zijn we op weg naar Tindaro, ook al met een vooraf bepaald doel: de bedevaartskerk van de Zwarte Madonna (Madonna Nera). We parkeren de camper op het enorme, nu geheel verlaten parkeerterrein en kopen een vice-verca-kaartje voor het pendelbusje bij een, ondanks (of dankzij?) de ontbrekende toeristen, prima gemutste kaartjesverkoper (gekleed in officieel kaartjesverkoperpak en met een prachtige kaartjesverkoperpet op het markante hoofd). We zijn de enige passagiers in het busje, maar dat mag ‘m de pret voor de chauffeur niet drukken, want hij stuurt het busje al neuriënd naar boven en wenst ons een prettig bezoek aan de Madonna Nera.
In een gids is de kerk (onderdeel van een klooster) omschreven als ‘een hedendaagse explosie van kitsch’. Wij vinden hem prachtig, hoewel die betiteling best van toepassing is voor de weergave van de kruisgang aan de linker- en rechterwand van de kerk. Het is er stil als wij er zijn. Een kerkfunctionaris ontsteekt het licht in de ruimte achter de Madonna voor ons. Prettig natuurlijk, omdat je beter kan zien, maar ook omdat de foto’s beter worden. Terwijl we rondkijken, passeren ons diverse, charmant lachende paters. Anneke botst bijna tegen een van hen op, maar hij lacht breed en groet ons vriendelijk (paters botsen misschien best graag). Nadat we al zuchtend van verwondering, de kerk aandachtig hebben bekeken, zijn we zo onder de indruk van Madonna Nera, dat we haar onherroepelijk in huis willen hebben. Dus kopen we een mooie, echt-houten MiniMadonna Nera in de kerkshop, voor op de vensterbank, thuis.

Nu – het is avond – staan we aan de (eenvoudige) boulevard in Capo d’Orlando. De rit erheen was prachtig, want langs de kust via hoog gelegen wegen. Het waait behoorlijk in Capo d’Orlando, maar dat vinden we niet erg. Binnenin de camper is het aangenaam en gezellig en we zijn vandaag 42 jaar en een dag getrouwd!

Tindari (info)
Tindari is in 395 voor Christus gesticht als een kolonie van het Griekse Syracuse en wel door Dionysius. Het is op een vooruitspringende rots gelegen. Aan de vroegere acropolis, nu een groot plein, ligt de grote bedevaartskerk, de kerk van de Zwarte Madonna. Elke dag komen hier pelgrims. Via een van de drie bronzen deuren komen ze de kerk binnen. In de voorgevel staan beelden van Petrus en Paulus. In de rondboog staat te lezen ‘Tutto e poco per te, o madre’ : ‘Alles is te weinig voor u, O moeder’.
De gebrandschilderde ramen in de hal beelden de vier hoofddeugden: sterkte, matigheid, rechtvaardigheid en voorzichtigheid, uit. De zuilen dragen Korinthische kapitelen, het gewelf is rijk beschilderd, de zijwanden dragen mozaïeken. Twee engelen op het altaar dragen een baldakijn met eronder de Zwarte Madonna (‘Nigra sum sed formosa’: ‘Ik ben zwart maar mooi’). Andere engelen dragen een gouden kroon en het tabernakel.

…