En toen was er Duitsland…

Het is zondag 17 april. De laatste keer dat er iets verslagachtigs op 'waarbenjijnu' is gepubliceerd, was op 14 april. We meldden toen dat we onze Grunningse vrienden zouden ontmoeten in Duitsland. Daarvòòr was er een en ander te lezen over Tarquinia (op 12 april om precies te zijn). Tussen genoemde data hebben we geluierd, boodschappen gedaan en zijn we naar Duitsland gereden. Gisteravond vond het weerzien met Berta en Pieter (hierna B&P) plaats en het was als vanouds: buitengewoon gezellig!

We staan we op het terrein van een bedrijf dat allerlei spullen inbouwt in campers. De eigenaar ervan vindt het, om een of andere reden, leuk en/of nuttig en/of zakelijk handig om camperaars ruimte, water, elektra en een stortplaats voor toilet en afvalwater te bieden en wel umsonst (ofwel gratis). Het bedrijf van deze goedheiligMann (und – Frau?) bevindt zich in het plaatsje Löf aan de Moezel. Wij zijn Nederlander genoeg om – dankbaar (dat wel) – gebruik te maken van deze diensten en dus staan we, gebroederlijk naast B&P op genoemd terrein.

Het is circa tien uur als we wegfietsen van de camper. Het is bewolkt; de eerste bewolkte dag in vele weken en het is fris; voor Siciliaanse begrippen: koud. Toch aanvaarden we manmoedig de tocht naar Cochem, want daar willen we heen. Wij zijn van zessenklaar, of niet soms? En het fietsloze tijdperk was al te lang. Ondanks de frisse wind en het ontbreken van vrolijk zonlicht is het lekker om de slanke zadeltjes weer onder de derrière te voelen. Bovendien fietsen we in een prachtige omgeving, tjilpen de vogels en worden we vriendelijk gegroet door tegemoetkomende fietsstellen.

Van Cochem weten we van een eerder bezoek dat het een toeristische trekpleister is. Dat blijkt ook vandaag weer. Het is er druk en er zitten opvallend veel, in motorkleding gestoken, Cochemfans op de terrassen. Ook het aantal bierliefhebbers, te herkennen aan uitstulpende jassen, c.q. truien en Weissweintrinkerinnen, onder andere herkenbaar door ultrazware boezems mag er zijn. Al zijn de weersvoorspellingen niet uitgekomen, men is goed gemutst en bestelt gretig grote pullen Bitburger (Bittte, ein Bit!) voor de heren en witte wijn voor de dames. Wij houden het bij koffie met gebak (de omvang van de stukken taart is zodanig dat de hoeveelheid calorieën zekert niet onderdoet voor twee Bitt of twee stevige glazen wijn, maar dat terzijde).

We verlaten Cochem na een slentertoer langs de fraaie panden en – op zondag geopende – winkels en fietsen langs dezelfde route terug. Dat moet ook wel, want aan de andere kant van de Moezel is geen fietspad en om terug te fietsen via de heuvels, is geen optie omdat we geen trek hebben tijdens het fietsen te overlijden aan een overdosis hartkloppingen.

Als we terug zijn bij de camper, schijnt de zon. Dus gaan de stoelen naar buiten + boeken + koffie + thee + koekjes + voorbereidingsmaterialen voor de maaltijd. We hebben 58 kilometer gefietst en dat is helemaal niet slecht voor Siciliëgangers, vinden we zelf. B&P lachen schampertjes als we onze trots laten blijken. Als niet-Siciliëgangers draaien zij de hand niet om voor 80, 90, 100 kilometertjes…