Tarquinia-Etruskenstad

Vanaf Lido di Tarquinia, waar we tegenover de kerk op een, door groen omlijste, parkeervlakte staan, naar de Etruskenstad Tarquinia, is slechts tien kilometer. Logisch dus dat we de fiets tevoorschijn halen, ook al omdat we in een ‘fietsbare’ omgeving verkeren. We peddelen via de salina’s naar de stad, maar moeten het laatste deel wel extra ons best doen wegens het stijgingspercentage.
We drinken koffie in een piepklein parkje in het gezelschap van drie oude Tarquianen. De fiets kunnen we parkeren bij het VVV en dan beginnen we aan een mooie, door tante-VVV geadviseerde, stadswandeling. We doen het Palazzo Vitelleschi aan, waarin het archeologisch museum is gehuisvest (gratis entree vanwege de Week van de Cultuur; kom daar straks maar ’s om in Nederland…) en verbazen ons over wat die Estruskische jongens en meisjes toen al beheersten (hoewel we dat van eerdere bezoeken aan Italië eigenlijk wel al wisten).
We pakken een pizzaatje bij een bakker, een koffie in een bar, bekijken de Duomo S. Margherita, vergapen ons aan het interieur van de San Francesco en lopen de stad uit om het Necropoli Etrusca te bezoeken (ook gratis wegens de Week van de Cultuur; er zijn dus heel veel schoolkinderen aanwezig die deskundig langs de bezienswaardigheden worden gegidst... Nederland: leve de PVV!)

Op dit terrein tref je onder andere een negentiental ‘huisjes’ aan. Loop naar binnen en daal de steile trap af, totdat je op een diepte van een meter of vijf bent. Druk op een knop zodat het licht aanfloept en, voilà, achter glas zie je een Etruskische tombe. Prachtig! Natuurlijk, de voorwerpen die meegingen in het graf staan in het museum, maar je kunt wel de prachtige wand- en gewelfversieringen zien en dat is zeker de moeite waard!

We wandelen terug naar de stad, pikken onze fietsen op, doen een bakkie in hetzelfde parkje en karren, onderbroken door een supermarktbezoek (er zijn verse asperges!), terug naar onze standplaats. Prima dag, prima weer, prima stad, zeggen we tegen elkaar als we achterover in de prima stoelen in de zon liggen.


Brief voor buurvrouw Berta.
Lieve buuf Berta,

Je hebt het heel vaak tegen me gezegd: ‘Beter een goede buurvrouw, dan een verre vriendin’ of zulks wat en dat klopt, buuf, want wij kunnen goed met elkaar overweg, toch? Trouwens, jouw man Pieter en mijn vrouw Anneke kunnen het ook goed vinden, samen en dat al zo’n 40 jaar!
En nou, nou we mekaar al zo lang niet gezien hebben, begin ik joe te miss’n, buurvrouw. Eerlijks woar! Vooral dat gezellige gekeuvel naast me als we, samen met onze getrouwen, aan het fietsen zijn, ergens in Grunningen of Drente of zulks wat. En natuurlijk missen we ook de schuune proat van joen man, die ik wel ‘s, veur de grap, ‘Grieze Piet’ nuim. ’t Wordt dus stilan tied om mekaar op te zoeken, want wij gaan pas begin mei weer op hoes an. Misschien is Duutsland een idee. Bin we toch vlakbie hoes!


INFO: Tarquinia
heeft één van de belangrijkste archeologische musea in de omgeving dat is gehuisvest in Palazzo Vitelleschi. Het oudste deel van de hoofdgevel van het gebouw, dat in de eerste helft van de 15e eeuw door Kardinaal Giovanni Vitelleschi (de ‘IJzeren Kardinaal’) werd opgericht, heeft twee prachtige grote boogramen. Andere elementen, zoals de driehoekige gevelspits van de toegangsdeur wijzen op latere ingrepen. Binnen is een sierlijk portiek met een dubbele orde van spitsbogen dat toegang geeft tot verschillende vertrekken.
De begane grond bevat onder andere een serie sarcofagen met waardevolle grafbeelden uit de 4e tot 1ste eeuw v. Chr. die in verband staan met de families Partuna, Camna en Pulena. Op de eerste verdieping is het uiterst sierlijke haut-reliëf van klei van de Gevleugelde Paarden (cavalli alati) te zien (eerste helft 4e eeuw v. Chr. ). De vitrines in de aangrenzende vertrekken bevatten onder andere biconische en schuin toelopende urnen, kandelabers van terracotta, schatten uit het graf van Bocchoris, waaronder een urn met een gevormd handvat op de deksel evenals een halsketting met oude Egyptische amuletten. Verder: halskettingen, albasten voorwerpen en struisvogeleieren met oosters uitziende versieringen, Etruskisch-Korintische vazen, Griekse vazen met zwarte figuren uit de 6e eeuw voor Chr en uiterst waardevolle Griekse vazen met rode figuren, spiegels, kandelabers, kleine bronzen Hellenistische hoofden, gouden sieraden, munten, etc. (derde eeuw v. Chr.)

Ook de moeite waard is een bezoek aan Etruscopolis. In een oude kalksteengroeve op een korte afstand van de stad gelegen, werden verscheidene Etruskische graftombes, gereconstrueerd tot in de kleinste details.

De San Francescokerk werd aan het begin van de 14e eeuw in Romaansgotische stijl gebouwd terwijl de klokkentoren, met een koepel in de stijl van Bramante, uit de 17e eeuw stamt. Het hoge interieur, gebouwd volgens een Latijns kruisplattegrond heeft een schip en twee zijbeuken. De apsis aan de rechterzijde is verfraaid met prachtige barokke stucornamenten. Het altaarvoorhangsel op het hoogaltaar is een kostbaar mozaïek van Cosmati terwijl het altaar aan de linkerzijde bestaat uit marmeren platen met decoraties uit de 12e eeuw.

De zoutwerken
Al wat is overgebleven van dit ambitieuze plan uit het begin van de 19e eeuw is een serie grote, ondiepe bassins (met de zee verbonden door toevoerpijpen) die in de onmiddellijke omgeving van het Lido, aan de zuidzijde, kunnen worden bewonderd. Het idee van Giuseppe Lipari, die het land van Pius VII kreeg, had echter weinig succes. Het geproduceerde zout (te donker en korrelig) was niet geschikt voor de handel. Veroordeelden van de nabijgelegen strafkolonie Porto Clemento werden bij de werkzaamheden betrokken. Tegenwoordig staan de grote bassins, overblijfselen van industriële archeologie, opnieuw in de belangstelling vanuit landschappelijk en ecologisch oogpunt.