Arrivederci Sicilia!

De bedoeling is om nog een dag of wat aan de oostkust van Sicilië te verblijven. Al rijdende en zoekende blijkt dat toch een vrij moeilijke aangelegenheid. In de provincie Catania heeft men ontdekt dat toeristen graag bereid zijn (flink) te betalen voor een balkonnetje met uitzicht op zee. Dus, geen plek te vinden voor een arme camperaar. De gemütliche Duitsers hebben ons een visitekaartje van een campergedoetje - op circa 100 meter van zee – gegeven. Dan dat maar geprobeerd. Kunnen we meteen de was doen enzo. Na veel gedoe (druk, druk, druk + eenrichtingsverkeer + over het hoofd zien van rood stoplicht waardoor we, ondanks het rijgedrag van de Sicilianen toch een lichte chaos weten te bewerkstelligen en gebaren en luid getoeter…) arriveren we bij genoemd gedoetje.
De ingang is erg smal zodat Japie Vlam-in-de-Pijp nauwkeurig moet manoeuvreren, maar dat kan hij intussen wel. Een kort, dik mannetje wijst ons de weg. Dikkertje Dap (D.D) verdwijnt meteen schielijk, om zich niet in het openbaar te hoeven schamen, bedenken wij later. Op een grintterrein heeft D.D zo veel camperplekken gecreëerd als maar enigszins mogelijk is. De voordelen daarvan zijn duidelijk: 1) je kunt het gebekvecht van het linkerbuurechtpaar woord voor woord volgen, als ook de liefdesdaad van het rechterbuurstel; 2) je hoeft de stoelen en het tafeltje niet uit de camper te halen, want daar is geen plaats voor; 3) als je met vrienden bent kun je gezellig, via het open raam met elkaar converseren. We kijken elkaar aan en verlaten linea recta de heer D.D en zijn gedoetje.
We doen nog twee pogingen om een plek te vinden maar dat levert ook niks goeds op. Dus rijden we om kwart over twaalf de camper de boot op, zeggen ‘arrivederci’ tegen Sicilië en zingen daarna, met een snik in de stem, op het refrein van ‘O, sole mio’ (zie INFO):

Oh, oh Sicilia
Ik hou van jou
Oh, oh Sicilia
Ik blijf je trouw
Tot weerziens!
Tot volgend jaar!
Ik zal je missen
’t Is raar, maar waar!!

Het zeereisje verloopt zonder problemen ondanks het feit dat we met een roestbak de overtocht maken. We karren in noordelijke richting en bespreken tijdens enkele stops wat we zullen doen. We besluiten de kust te blijven volgen en de plaatsen die de culturele moeite waard zijn aan te doen en er eventueel een nacht of zo te blijven. Omdat we zat zijn van het rijden (we zijn twee keer naar beneden, naar zee getoffeld zonder een plek te hebben kunnen vinden), stoppen we in Lamezia Terme, waar de nieuwsgierige dorpsjeugd ons verwelkomt en een aardige dame ons attendeert op een puike quasi-camperplek (zie foto). We kunnen beschikken over een enorm grasveld, achter ons staan vuilniscontainers en tegenover is een kraan. Eind van de dag goed, al goed, zeg maar.

P.S.
op verzoek van enkele fans en nieuwsgierigen is er een foto geplaatst van: Siciliaans fruit (Fred), de tas van Anneke (diverse verzoeken), de pet van Jaap (eigen verzoek).

OPEN BRIEF
Bestemd voor de heer Silvio Berlusconi.

Geachte heer Berlusconi,
Wij bezoeken uw prachtige land al heel wat jaren. Uw land interesseert ons bovenmatig en dus volgen we ook het nieuws over uw land met meer dan gemiddelde interesse. Wij zijn mensen die niet zomaar, klakkeloos, aannemen wat de media over uw fantastische land beweren. Wij denken, net als u, dat u het slachtoffer bent van een soort samenzwering, een hetze van de media!
Het kan toch niet zijn dat een man van uw kaliber rommelt met minderjarige meisjes of ladingen prostituees laat aanvoeren?! Wij geloven er niks van. Net zo min geloven we dat u uw huid zou hebben laten oprekken. En dat u zo klein bent. Gewoon een kwestie van vanuit een bepaalde hoek fotograferen. Nee, wij zijn niet zo goedgelovig. Zo weten we ook zeker dat er nooit mensen op de maan zijn geweest! De media, heer Berlusconi! De media!
En weet u wat we ook niet wilden geloven? Onze ogen! Toen we op het eiland waren waar u zo veel fijne connecties heeft, zagen we wat voor een rotzooitje de mensen er van maken. Vooral langs de kust. Dat vinden we helemaal niks voor u. Om dat goed te vinden, bedoelen we. Misschien moet u eens gaan praten met Don Giovanni of Don Carlo of zij niet bij machte zijn om een flink deel van de werkloze Sicilianen in te zetten voor het reinigen van stranden, het opruimen van vuilverzamelplaatsen, het bouwen van enkele vuilverbrandingsovens, het samenpersen van de honderdduizenden plastic flessen die overal op straat, op de stranden, op de pleinen en in de tuinen liggen.
En, mocht u advies willen. Neem dan even contact op met de vuilnismannen van de gemeente Zwolle (de Rova). Dat zijn eersteklas vaklui!
Buitengewoon hoogachtend, enzovoort.

INFO: O, sole mio’
'O sole mio, geschreven in 1899, is een van de bekendste Italiaanse liederen, in de originele versie uitgevoerd door talloze artiesten als Enrico Caruso, Mario Lanza, Luciano Pavarotti, Andrea Bocelli, Bryan Adams en zelfs de punkrockband Me First and the Gimme Gimmes.
De tekst van het lied werd geschreven door Giovanni Capurro, de muziek door Eduardo di Capua. De eerste opname is van Emilio DeGogorza en dateert uit 1908. Hoewel er versies in diverse talen zijn, wordt 'O sole mio’, een romantisch Napolitaans liefdeslied (zeg maar rustig smartlap), meestal gezongen in het originele Napolitaanse dialect.
In 1949 nam de Amerikaanse zanger Tony Martin de eerste Engelstalige versie van het lied op, getiteld There's no tomorrow, zo'n 10 jaar later gevolgd door Elvis Presley. Toen Presley het liedje hoorde verzocht hij het songschrijversduo Aaron Schroeder en Wally Gold een nieuwe tekst te schrijven, waarna hij er rond 1960 in verschillende landen een nummer 1-hit mee scoorde onder de titel It's now or never.