Storm op de Etna

Drieëndertighonderdenvijftig meter hoog is de Etna. Op die hoogte zijn we vandaag geweest. Gelukkig hoef je niet de volledige 3350 meter met een lift(je) naar boven. Dat zou trouwens onbetaalbaar zijn, gezien wat we voor het pieseindje naar de top hebben betaald. Dus staat onze camper op een hoogte van circa 2400 meter in de zon.

Maar, later we bij het begin van deze dag beginnen. Als we wakker worden ontdekken we dat we vlakbij een autowasserette hebben geslapen. Omdat de camper wel een wasbeurt kan hebben en de twee personeelsleden van de wasserette uit hen neus staan, sorry, zitten te eten, besluiten we de twee de omzet en het werk te gunnen en even later zijn de heren aan het soppen dat het een aard heeft.
We rijden in een schone camper, op een sukkeldrafje de Etna op. Het gevoel bekruipt ons dat we alleen op de wereld zijn: geen (zwerf)hond te zien. We kunnen , zonder levens in gevaar te brengen, stoppen voor foto’s en dat doen we ook. Boven staan drie campers, een handvol auto’s en twee bussen op een enorme parkeerplaats. De neringdoenden – ze handelen in (hoe bestaat het) lavaspulletjes – hebben veel nering maar niks te doen. We, dat wil zeggen Anneke, gaat wel even kijken naar het aanbod en ze verbaast zich over wat je zoal aan lelijks van lava kunt maken.

We schrikken even als we de prijs van een liftretourtje Etna-top vernemen, maar we besluiten toch te gaan en daar krijgen we geen spijt van, ook al kunnen we boven niet echt onze gang gaan vanwege de sneeuw. Als we ‘beneden’ zijn, dat wil zeggen, bij onze camper, zien we hoe een fietser de laatste meters naar boven pedaalt. Anneke bewondert ’s mans kuiten en Jaap zijn moed.
We komen aan de praat met een Duits echtpaar dat naast ons staat: sehr freundliche Leute aus Bochum. Jammer dat ook de man des Hauses niks weet van elektronica want er is iets loos met het opladen van de boordaccu’s: de indicator meldt verlies in plaats van toename van energie via de zonnepanelen, terwijl de zon volop schijnt. Ra, ra, hoe kan dat? Maar ’s zien hoe het morgen is.

’s Avonds hebben we een magnifiek uitzicht op Catania. We draaien de camper een kwart slag om beter naar al die lichtjes te kunnen kijken. Een uur later moeten we opnieuw draaien, maar nu wegens de toenemende wind. En ’s nachts om circa half twee starten we nog een keer de motor. Deze keer om in de luwte van een hotel te kunnen staan, want we staan wel erg te schudden. Het stormt op de Etna…

Zijspoor 12: water.
Wat moet een mens zonder water en wat kan een mens zonder water? Schrijver dezes is geen bioloog of arts, maar hij weet één ding zeker: zonder water/vocht is de mens ten dode opgeschreven. Hij droogt uit, kan zich niet reinigen en voedsel bereiden is een crime.
Voor de camperaar is dat niet anders. Wij, Anneke en Jaap, maken deel uit van dat, zich snel uitbreidende, volkje. We zijn dus altijd op ons qui vive waar het de watertankvoorraad betreft.
Op Sicilië, trouwens überhaupt in (Zuid)Italië, is de watervoorziening geen enkel probleem. Overal zijn kranen, stromen douches en spuiten fonteinen. We rijden helaas weinig langs kerkhoven. Want daar halen we het liefst ons water. Het is er stil en je kunt er ongestoord je gang gaan. Je staat er in de schaduw en ’s avonds is er volop licht, gek genoeg. Als er al iemand is, dan is het meestal een oud vrouwke dat een armetierig bosje gladiolen op het simpele graf van haar man of een familielid plaatst. De gladiolen staan in een, zojuist bij een pomp of kraan gevulde, vaas. Meestal vindt zo’n vrouwke het wel gezellig, een paar strangieri (= vreemdelingen) op het kerkhof. Ze heeft aanspraak en eindelijk weer iets bij de buurvrouw te melden, zodat in een mum van tijd heel het dorp op de hoogte is.
Vandaag hebben we, zoals gemeld, de camper laten reinigen. Voor twee tientjes doen ze dat hier, inclusief een geheel gevulde watertank. Wat moeten we zonder?