Noto: tuin van steen

Vandaag bezoeken we Noto, de tuin van steen, zoals de Sicilianen zeggen. Het zal een kort bezoek zijn want Noto binnenrijden per camper is niet verstandig, per fiets niet handig en de bus gaat op zijn laatst om 12.15 uur terug naar de opstapplaats in Lido di Noto.
Dus besluiten we het bezoek te beperken tot een sightseeing-tour en later een aantal, voor ons interessante, trekpleisters apart te bezoeken (morgen of anders volgend jaar, want we gaan so wie so terug naar het eiland van de ‘basterdi puri’, zoals de bevolking zichzelf trots noemt).
In de bus zijn we, naast de chauffeur, de bijrijder en de kaartjesverkoper, de enige passagiers. De drie lullen elkaar de oren van het hoofd, terwijl de bus langs sinaasappel- en citroenbomen scheert en wij ons verbazen over de chauffeur die alles tegelijk kan: ouwehoeren, naar mooie vrouwen kijken, sturen en nu en dan kankeren op medeweggebruikers. Als we uitstappen op het plein dichtbij de Porta Reale zijn we meteen verkocht. Als wij in het bestuur van de Unesco hadden gezeten, hadden we zeker ingestemd met het voorstel Noto op de erfgoedlijst te plaatsen en gelukkig heeft men dat ook gedaan. Het is waarschijnlijk daaraan te danken dat de stad vrijwel verkeerloos is en dat er driftig wordt gerestaureerd.

We volgen de statige Corso Vittorio Emanuele en verbazen ons over de vele prachtige gebouwen. Drie pleinen liggen er aan deze Corso, waarvan de Piazza Municipo het pronkstuk vormt. Aan dit plein vinden we het Palazzo Ducezio, dat ooit is ontworpen door de heer Vincenzo Sinatra (voorouder van Frank?) en de fenomenaal gerestaureerde San Nicolò. Van deze prachtige kathedraal moèten we het interieur zien; dat kunnen en willen we niet uitstellen tot morgen of, nog erger, tot 2012. De moeite waard, zo blijkt als we binnen zijn: schitterend gerestaureerd, strak wit met een snufje barok. Genieten dus, vooral voor Jaap die ‘krulliger’ is aangelegd dan Anneke en zelfs rococo niet uit de weg gaat.
Ook de pronkkamer van Palazzo Ducezio doen we aan en we nippen aan het, in 1850 voltooide, Teatro Vittorio Emanule: prachtig, klein en intiem, in warm rood, gecombineerd met goud en groen. We gaan zitten in zo’n rood fauteuiltje, doen onze ogen dicht en dan zien en horen we het Noto Symfonieorkest onder leiding van onze eigen André Rieu! Jaap slaakt een gil en doet zijn ogen open. Gelukkig, in de verste verte geen Rieu te bekennen (en als ie op tv is, kun je gewoon naar een ander kanaal schakelen).

We gaan weer naar buiten, het felle zonlicht in, nemen een cappucino en daarna een ijsje bij het beroemde – zegt men - caffè Sicilia en slenteren al likkend verder de Corso langs.
Dan, in een etalage van een mooie, kleine winkel, zien we ze weer: de tassen van Piero Guidi. Jaap ziet Anneke’s ogen groot worden van begeerte. Groter nog dan wanneer ze hem ’s avonds, in het romantische licht van de camper, aankijkt… Ze zijn er in diverse maten en kleuren, de tassen van Piero Luigi en ze zeggen tegen Anneke dat ze oh zo graag over haar bevallige, bruine schouders willen bungelen, gevuld met haar spullen. Een twintig minuten later verlaten we de winkel, een prachttas rijker en een prachtbedrag aan euro’s lichter. De eigenaar van de tassenwinkel glimlacht ons na en werpt opnieuw een tevreden blik in de kassalade.
We doen nog een stukje Corso en spoeden ons dan richting vertrekpunt van de bus. De bijrijder heeft dienst. Hij kent ons nog. Tijdens de rit blijkt ons dat ook deze roerganger het multi-tasken beheerst, met dit verschil dat hij met twee passagiers converseert, in plaats van met collega’s.

De Huizenaars zijn naast ons komen staan en schuin achter ons staat een Italiaans stel met kind in een echte bus (in de vorm van een camper), voorzien van een onder andere een houtkachel. Daarnaast staat een Duits echtpaar, met bijna dezelfde Hymer als wij. Ze genieten allemaal met volle teugen van de zon, de zee en de rust. Wij ook, evenals van Noto dat we, zoals gezegd in 2012 weer zullen aandoen, want dat het opnieuw Sicilie zal worden lijdt geen twijfel. Buiten het toeristenseizoen is dit eiland immers een eldorado voor camperaars. En in dat eldorado willen wij graag een maand of wat per jaar verblijven!