Inkt- en zwaardvis en Weerribbicana

Donderdagavond 31 maart
Vanaf de camper is het circa 70 meter lopen tot de voordeur van het bescheiden, maar keurig ingerichte agricultura-ristorante. We vragen de stevige boerin of ze het geen probleem vindt om voor twee gasten te koken want, zo blijkt, we zijn de enige consumptieven, vanavond. ‘Natuurlijk niet’ zegt ze, breed lachend. We zijn van harte welkom en ze overhandigt de menukaart. Anneke neemt inktvis (nee, niet van die gefrituurde rondjes, maar inktvis) en Jaap kiest voor zwaardvis als hoofdgerecht. Onze gastvrouw beveelt ons als primi haar eigen antipasti aan en als secundo haar eigen pasta. We twijfelen niet, want haar gezicht glimt van trots en we hebben geen spijt als we al dat lekkers voorgeschoteld krijgen en vervolgens opsmikkelen. Mevrouw de Boerin kan koken, dat blijkt! Al zijn we maar met z’n tweetjes in het etablissement, we keuvelen gezellig en ook dat heeft de Kokkin door, want ze laat ons met rust om precies op het juiste moment uit de keuken op te duiken voor het aanreiken van smikkelspullen. Het is dus niet vroeg meer als we afscheid nemen en de gastvrouw bedanken voor het lekkers en de gastvrijheid. ‘Tot volgend jaar?’ vraagt ze en wij knikken enthousiast. Het zit er dik in.
TIP: mocht je in de buurt zijn, ga gerust eten bij agricultura ‘Tre Rose’

Vrijdag 1 april
Vanaf de parkeerplaats bij de agricultura fietsen we opnieuw naar onze vinoloog want er was ons te binnen geschoten dat we van die handige plastic containertjes bij ons hebben, waarin genoemde vinoloog vanuit een groot vat probleemloos wijn kan overgieten. Dat doet hij graag en hij laat zijn waardering blijken door ons een fles wijn mee te geven en te melden dat we, als we terugkomen naar Sicilia, bij hem op het terrein mogen staan en overnachten, als we dat willen. ‘Tot volgend jaar!’ roepen we, al zwaaiend en fietsen terug naar de camper.

Een klein uur later lopen we in het nationaal park ‘Vendicari’. Het doet ons denken aan de Weerribben bij en rondom Giethoorn, want ook daar heb je van die langgerekte vlonders waarover je langs het riet en ‘over’ het water kan lopen en aangelegde paden waarlangs bordjes waarop staat dat riet ‘riet’ is. Maar even later is het al minder Weerribberiaans en lopen we in complete stilte door een prachtig natuurreservaat, waar je nou ’s geen zwerfafval aantreft. Bovendien staan er gerestaureerde overblijfselen van een tonijnfabriek en overal bloeien bloemen. We drinken koffie, respectievelijk thee in een sinaasappel- en citroenparadijsje waar we helaas, althans volgens in de buurt zwoegende werklieden, ’s nachts niet mogen blijven. Dus rijden we een poos later naar Lido di Noto, waar we een ander paradijsje ontdekken, aan zee, overigens. Daar in de buurt treffen we, voor het eerst sinds ons vertrek, Nederlanders, een stel uit Huizen. Natuurlijk kouten we met elkaar en we wisselen ervaringen uit, want dat doen camperaars graag: vertellen over al hun spannende belevenissen (zie het zijspoor met de titel ‘Wij camperaars’, later).
TIP: geloof niet meteen alles wat een camperaar vertelt; soms zijn het net vissers…