Portopalo di Capo Passero

Nog zo’n aardige kant van Sicilië: de namen van de dorpen. Vandaag bijvoorbeeld staat de camper aan een vissershaven(tje) in Portopalo di Capo Passero. We kijken vanuit het raam op de bootjes en als de zon schijnt is het echt geen straf om al ontbijtend (verse pannini!) de zon in het water te zien schijnen.

We halen de fietsen uit de garage van de camper (een camper heeft een garage, dames en heren niet-camperaars; zo’n garage is afgesloten met deuren en binnenin kan men van alles opbergen, zoals fietsen, ingekochte wijnen, blikjes frisdrank, voorraadje groenten en fruit, reservekleding, gereedschap, een gieter en slang om water te tappen enzovoort) en laden een en ander in de fietstassen. We willen naar Marzamemi. De weg erheen voert langs de kust. Een prachtkust: veel, heel veel bloeiende planten, hier en daar een fraaie woning en zelfs een verlaten castello (ooit het bezit van familie van Don Corleone?). We kijken er uitgebreid rond: prachtig, juist omdat het verlaten is en op de gekste plaatsen bloemen bloeien.

Onderweg staat op een slordig bord met grote letters het woord ‘vino’ gekalkt. We fietsen het weggetje dat het bord ons wijst en vragen ons onderweg af of het de moeite waard is om een lekke band te riskeren voor een paar flessen wijn. Immers, zo veel neem je op de fiets niet mee. We komen aan bij een magazijnachtig pand. Binnen is een vijftal vrouwen bezig met het sorteren van tomaten. Anneke vraagt of we hier vino kunnen kopen. Natuurlijk kan dat en er wordt gewezen naar een deur ter rechterzijde. Erachter bevindt zich een enorme ruimte. Aan de rechterzijde vindt de wijnverkoop plaats. De zeer sympathieke ‘vinoloog’ – hij heeft zich speciaal voor de gelegenheid gestoken in zijn vinologenpak (zie foto) – ontvangt ons en meldt dat we kunnen kiezen tussen flessen wijn, met banderol, etiket en kurk of ‘wijn van zijn eigen grond’, vanuit het vat overgegoten in een tweeliter plastic fles.
We kiezen voor het laatste, wetende dat wijnproducenten per definitie trots zijn op ‘wijn van eigen grond’ en dat je dus iets goeds koopt. We nemen vijf flessen van twee liter want meer gaat er helaas niet in de fietstassen. We worden uitgebreid bedankt voor de klandizie en, uiteraard, zijn we van harte welkom, mochten we een voorraadje willen meenemen naar Ollanda. De vinoloog wijst ons en passant nog op een prima ristorante, waar we goed Siciliaans kunnen eten en we krijgen een voorraadje trostomaten mee omdat we ze er zo mooi uit vinden zien.
Met volle fietstassen verlaten we het terrein. We worden uitgezwaaid alsof we Berlusconi himself zijn. We fietsen naar het door onze ‘vinoloog’ geadviseerde ristorante, dat tussen de middag gesloten blijkt te zijn, zo meldt ons een werkman. Of we morgenavond terecht kunnen? Elke avond, signora, meldt de man en we fietsen terug naar het centrum van Marsamemi.

Marsameni is een heel aardig dorp, ontdekken we, al fietsend opnieuw. We stoppen bij een eenvoudig ‘ristorante’ voor de lunch en eten daar prima voor weinig. Ook de wijn smaakt trouwens heerlijk. Op ons gemak – je merkt toch dat je alcohol in je bloed hebt – peddelen we terug. Als we net op onze krent zitten, arriveren de bootjes met de visvangst van de afgelopen nacht en – deel van de – dag. Eigenaren van viswinkels en restaurants staan al te wachten en er wordt druk, driftig en intensief gehandeld. We maken foto’s (onder andere van een prachtrastaman… Berta attentie!) en een filmpje (weliswaar amateuristisch, maar wel sfeervol, vinden we zelf). Woensdag 30 maart is een dag met een gouden randje.

PS. er staat een filmpje onder 'video's' (geeft een indruk, meer niet, overigens).