Ruimte om ons heen (24 maart)

Het klopt wat je veel mensen hoort zeggen. Je hebt pas vakantie als jezelf ook rustig bent geworden of, anders gezegd, het gewone, dagelijkse ritme kwijt bent. Die fase, zo lijkt het, hebben wij nu bereikt. Dat heeft met het weer te maken, immers als het fris is, ben je so wie so actiever, maar ook de haast is er niet meer en we hoeven niet zo nodig van de ene bezienswaardigheid naar de andere te rennen, hoewel we natuurlijk nog wel enkele trekpleisters op ons verlanglijstje hebben staan. Zoals Noto, de barokparel van Sicilië, de klassieke grandeur van Syracuse, c.q. Ortigia en, dat spreekt voor zich, de Etna. Bovendien willen we naar het uiterste zuidpuntje van het eiland (Capo Passero) om daar de dorpjes te zien van waaruit men ooit op tonijnvangst ging.

We verlaten de camping, zoals voorgenomen, rond tien uur en koersen richting Ragusa. Even denken dat we een fata morgana zien, maar nee, heus: daar rijst een enorm winkelcentrum voor ons op en in dat winkelcentrum, zo blijkt, als we hijgend van opwinding de automatische (!) deuren achter ons horen dichtzoeven, is een heuse supermarkt! De veiligheidsmeneer kijkt verbaasd als we huppelend naar binnen gaan en ook de groentechef, de slager en het kaasmanneke beschouwen ons met enige verbazing, als we vrolijk lachend de supermarktkar vullen. ‘Vreemde mensen, die Ollandesi’ zie je ze denken. Het kaasmanneke echter buit de situatie handig uit door ons te attenderen op zalige schapenkaas en die kopen we natuurlijk grif.

We toeren uiteindelijk richting Pozzalo maar niet nadat we een paar keer gestopt zijn om goed om ons heen te kunnen kijken. De natuur doet zijn werk, nu de zon al een poos langdurig schijnt (foto ‘onderweg naar…’ + ‘kustwandeling’). Bij Marina di Modica rijden we, op goed geluk, richting strand en we belanden op een prachtige plek, aan zee (zie foto’s met camper). In de loop van de middag maken we een wandeling naar de overblijfselen van een voormalige tonijnverwerkende fabriek. Er staan hekken omheen, maar een handigerd heeft er met een tang een prachtdoorgang in geknipt en dus kunnen we het mooie bouwwerk (was dit een visverwerkingsbedrijf?; dat geloof je bijna niet!) van dichtbij bekijken.

De rest van de middag houden we ons onledig met lezen en puzzelen. In de zon, die al behoorlijk op temperatuur is en het nodig maakt dat we ons goed insmeren met beschermingsfactor 20 of zoiets. Morgen weer zo’n dag?

Zijspoor 10: de kapper (door Jaap).
In Nederland tref je op vrijwel elke straathoek een kapper aan. Let er maar ’s op. Nederland is een kapperrijk land. Meestal zijn ze gespecialiseerd. In het knippen van mannen of van vrouwen, maar we zien ook steeds meer afrokappers en kroeskopspecialisten.
Op Sicilië moet je naar een kapper zoeken, dus ben je blij als je er een vindt. Zoals wij, althans Anneke, laatst, in Palermo. Anneke was al binnen, terwijl ik nog bezig was om het aftandse exterieur van de dames’salon’ in ogenschouw te nemen. Binnen was een in een afgezakte, smoezelige terlenkabroek (naaijaar 1998) en afgedragen trui bezig de vloer te moppen, zo zag ik toen ik de ‘salon’ betreden had. Zijn broer (hij leek erg op ‘Terlenka’) schiep intussen orde in de chaos van droogkappen, wastafels, föhns en verplaatsbare spiegels. In een hoek zat een grijze duif op een ongemakkelijke stoel en ernaast, op een even oncomfortabele bank had een dame plaatsgevonden. We moesten wachten, zei Anneke. Ze had van ‘Terlenka’ begrepen dat grijze duif – ze was volgens eigen zeggen 92 - en de dame - 83 jaar jong, zo bleek later – eerst, respectievelijk, gekleurd en krulgezet moesten worden. Ik keek intussen rond en bedacht dat de dames op de diverse ‘zie-mij-’s-mooi-gekapt-zijn’-posters waarschijnlijk in een andere salon onder handen genomen waren…

Het was Anneke’s beurt. Ik zag hoe de broers elkaar aankeken met een blik van: Wie moet die Ollandese met dat rare brushhaar, dat volgens diezelfde Ollandese nog niet kort genoeg is, knippen? ‘Terlenka’ was de pineut. Opnieuw vroeg hij aan de Ollandese of ze echt nog meer haar kwijt wilde. Ja, dat wilde ze en ik zag, vol afgrijzen, hoe hij de botte schaar in Anneke’s haar plantte en begon te rauzen. Laf als ik ben, verliet ik de ‘salon’ voor een verkenning van de buurt. Ik kon het niet meer aanzien. Anneke stond al te wachten, toen ik terug was. Opgewekt vertelde ze dat ze nog nooit zo goedkoop geknipt was. En ook nog nooit zo slecht, voegde ze eraan toe.

Vandaag is mijn vrouw voor het eerst zonder hoofddoek buiten geweest, maar dat is niet erg. Hoofddoekjes worden op Sicilië gewoon geaccepteerd.