Van Sciacca naar Bovo Marina (15 maart)

Gisteravond en de afgelopen nacht leek het alsof we alleen in de haven van Sciacca stonden, zo stil was het. We hoorden alleen de zee en soms het krijsen van een meeuw. Sicilianen kunnen ook stil zijn, weten we nu.

’s Morgens lopen we de trappen op naar het centrum van Sciacca. Niet voor de bezienswaardigheden, maar om de sfeer en vanwege het uitzicht. We ‘doen’ een aantal straatjes en stegen, een bar voor zalige koffie en enkele winkeltjes met vazen, schalen en ander min of meer kunstzinnig aardewerkspul. Op het oudemannenplein, ver boven de zeespiegel en onze camper, zitten we een poosje in de zon. Lekker!

We dalen verder af en voor we het weten rijden we weer, richting Bovo Marina om daar aan de kust te gaan staan. Onderweg tanken we diesel en lpg. De – knappe – tankbediende spreekt ons in het Engels aan, want hij heeft tien jaar in Chicago gewoond, bij zijn broer. ‘Toch terug naar Sicilia?’ vraagt Anneke. ‘Ja signora’ zegt de knapperd, ‘Sicilia zit bij mij in mijn hoofd, in mijn hart en in mijn maag’ en zijn handen gaan beurtelings naar zijn hoofd, hart en maag. Hij lacht een sentimenteel lachje en wens ons ook veel geluk.

We lunchen onderweg, bij Eraclea Minoa en maken daarna een wandeling om ons te kunnen verbazen over de prachtige (krijt)rotsenkust (capo bianca). Al lopende belanden we opeens in een soort natuurlijk cactussenparkje. Wonderlijk om te zien, maar ook mooi.
We slaan de archeologische vondsten over (‘Het is een sfeervolle locatie’ zegt een van de boeken, ‘maar de opgravingen hebben weinig spectaculairs opgeleverd en het werk vordert maar traag’) en rijden verder door het prachtige landschap, vol sinaasappelbomen op enorme tapijten van felgele bloemetjes, naar Bovo Marina. Er staan al vier Duitse campers op het minipleintje vlakbij het strand. De zon schijnt. De stoelen gaan naar buiten en wij? Wij gaan er op zitten en zeggen tegen elkaar: ‘Lekker!’.

Zijspoor 6: M&M’s
Youp van ’t Hek had het er al over: over automobilisten die stickers op de autoruit plakken. Wij houden er ook niet zo van. Erger nog vinden we de spiegeltjesadapt: de automobilist(e) die een symboliekje aan de achteruitkijkspiegel hangt. Je ziet het veel en de, meestal oerlelijke, spiegeldingetjes zijn er in heel veel soorten. Van minifotolijstjes met een portretje van de geliefden of een bidprentje van padre Pio (zie je in Italie volop) tot een plastic roos of andersoortig wanstaltig namaakflora tot een mini-autootje, een kralenketting (pas op: islamiet!), een namaakpiemel (één keer gezien bij een macho vrachtwagenchauffeur), enzovoort. Wij houden er niet zo van.
En toch hangt er een dingetje aan de achteruitkijkspiegel van onze camper. Een mini-theepotje, nota bene. Gekregen van collega’s Maaike en Mark. Het hangt er als symbool om ons al die collega’s te blijven herinneren die Jaap’s afscheid onvergetelijk hebben gemaakt met hun hartelijkheid en alle leuke en lieve bijdragen en het spekken van de iPadpot. Oh ja, en wat er natuurlijk ook hangt, aan een van de camperwanden: foto’s van de kinderen en kleinkinderen en de spotprent van Jaap (waarvoor nogmaals dank: Elise, Erik, Ger en Martijn!). In een speciale tas hebben we de Unox-sjaals van Jolande en Brannie meegenomen. Vandaag hebben we de belofte aan die beide dames ingelost.