Ciao Palermo! en bon giorno Marsala!

Natuurlijk, er valt nog best iets te zien in Palermo, maar toch willen we de stad achter ons laten, om een rustige plek op te zoeken. Anneke rekent af (we staan op een betaalde plaats, maar dat kan in deze stad ook bijna niet anders, met die verkeerschaos en parkeerproblemen en, niet te vergeten, de herrie). We tanken water, legen het toilet (dat moet je zelf doen, als camperaar) en verlaten de stad om een uur of negen om koes te zetten naar San Teodoro. Dat ligt richting Marsala, ergens aan de kust.

We vinden een prachtige plek, aan het water, dichtbij, wat later een ‘restaurant’ blijkt te zijn. Of we daar morgen willen eten (Jaap wordt 65…)? Nee! zo constateren we als we een kleine verkenning hebben gedaan. Eten onder tentzeil, omringd door half verrotte rietmatten, met de televisie aan en een jammerend (horeca)kind op de bank, dat vinden we niet echt aantrekkelijk.
We maken een wandeling of twee en besluiten aan het eind van de middag een eindje richting Marsala op te schuiven, want in San Teodoro zijn we wel erg alleen. We vinden een plek op een, naar verhouding, idioot grote parkeerplaats. De bedenker vond blijkbaar dat de gehele bevolking van het – op enige afstand liggende - dorp + de kerkbezoekers + passanten + meneer pastoor + de koorknapen (op zondag) + mensen met panne + de helikopter van een rijke maffioso hier moeten kunnen parkeren, c.q. landen. Hoe dan ook, we staan onder een van de tig lantaarns en hoeven nauwelijks licht aan. Dat wordt lekker pitten vannacht.

Bon giorno Marsala!
Marsala is bekend om z’n marsala. Da’s een zoetige, sherry-achtige wijn die bij speciale gelegenheden wordt gedronken (en ook, bij minder speciale gelegenheden, door meneer pastoor). Wij zijn er niet voor de marsala, want we houden niet zo van zoetige wijn, maar voor Marsala. Want je kunt er goed parkeren, het centrum is klein, verkeersvrij en sfeervol en we willen een gezellig restaurant zoeken.
Marsala is geen stadje waar je struikelt over de bezienswaardigheden, maar dat wisten we. Je kunt er wel heerlijk, in de zon, op een bankje zitten om de Marsalanen aan je voorbij te zien trekken. Het is druk, maar nu van de voetgangers en niet van razende, luid claxonerende auto’s met daarin driftig sticulerende automobilisten. De gemiddelde leeftijd van de wandelende en boodschappende voorbijgangers is vrij hoog, maar dat wordt redelijk gecompenseerd door stoetjes giebelende Italiaanse meiden en braniejongens.

De zon wordt warmer en dus tuffen we enkele kilometers zuidelijker en parkeren op een mooie plaats aan zee. Er staan twee campertjes en ernaast zitten twee Duitse echtparen. We vragen of ze blijven overnachten. Ja, dat is zeker. ‘Es ist doch schön und ruhig hier’ zegt de vlotste van het kwartet. We plaatsen de camper in de slaapstand (zuiver horizontaal zodat je ’s nachts niet je bed uitschuift) en de liefdesstand (handrem goed aantrekken, zodat de camper, tijdens het liefdesspel niet uit zichzelf gaat rijden) en doen de stoelen naar buiten. Dan gaat het beddengoed naar buiten en wordt er – door Anneke - gewassen (moet ook gebeuren, nietwaar?). We kletsen tussendoor wat met het Duitse viertal en eten, net als zij gewoon ‘thuis’ (in Marsala hebben we geen aardig restaurant kunnen vinden en die schijnen er ook nauwelijks te zijn). Wat later lezen we de felicitatiemailtjes en goede wensen op de site en het mobieltje. Morgen weer zon, dus opnieuw een luier- en leesdag aan het water?