Morano Calabro

Waartoe zijn we in Italië? Voor de prachtige kunstschatten die je er kunt zien natuurlijk. En, omdat er Italianen wonen. Zeker voor de magnifieke dorpen, stadjes en steden. En, eerlijk is eerlijk, voor het weer, de zon dus, al is het maart. Gistermorgen, tijdens ons bezoek aan de abdij, scheen de zon. Zuinigjes, dat wel, maar toch.
Om een uur of drie waren we terug op het plein in Cassino. Na een minuut of wat begon het te regenen en, dames en heren, het is tot vanmiddag half drie niet meer droog geweest! Sterker nog, rond één uur reden we langs besneeuwde bermen en, dankzij een heerlijke omleiding over een bergtop, keken we op besneeuwde daken.

Maar dan, een tweehonderd kilometer verwijderd van Reggio Calabria (de stad die ligt op de punt van de Laars van Italië), waar we zullen oversteken, komt de zon tevoorschijn. Anneke kijkt in de campergids en die beweert dat we in Morano Calabro uitstekend terecht kunnen. Dus verlaten we de, intussen opdrogende, strada raccordo en vinden al gauw, aan de ‘onderkant’ van het dorp, de prima camperplek.

We worden min of meer ontvangen door een kwartet oude mannen die even uit een oudemannenspeelhol (dorpshuis waar zich voornamelijk ouwe kereltjes ophouden voor een spelletje kaart of zoiets) naar buiten komen om een luchtje te scheppen. Ze wijzen ons waar we het beste kunnen staan en attenderen ons, met enige (dorps)trots op de kraan waaruit – nota bene – (drink)water komt! Dat wordt uitgebreid douchen, vanavond. Dat is zeker.

Foto’s (door Jaap)
Morano Calabro is prachtig, zo blijkt als ik, op fotojacht, naar boven ‘klauter’: het is er doodstil en de straatjes, slopjes en steegjes zijn als uit een oud fotoboek. Hier en daar heeft iemand kans gezien om zijn autotootje in een straatje te frommelen (zie foto Morano Calabro. No. 4), maar het merendeel van de huizen en huisjes kun je alleen te voet, via stenen trappen bereiken. In de kerk, waar ik mijn nieuwsgierige hoofd even om de hoek van een oude deur heb gestoken, wordt ik aangeklampt door een vrijwel tandeloze, oude man. Hij toont me de ‘schatten’ van de kerk en vertelt er een en ander over. Ik maak foto’s en daar is ‘Toothless’ erg trots op. Nee, zelf wil ie niet vereeuwigd worden. Ik dring aan, maar hij blijft weigeren. Jammer! Ik bedank de oude baas en loop rustig aan naar beneden.