Tien dagen onderweg en nog een en ander

We zijn nu tien dagen onderweg en op de kop af 1580 kilometer van huis. Als je bedenkt dat we daarvan vier dagen in en om Barberino hebben vertoefd, dan hebben we gemiddeld 263 kilometer per dag gereden. Niet echt veel, maar we hebben geen haast.
Gisteravond wederom heerlijk gegeten bij de familie Viggiano en nog gezellig gekletst tot het zo’n beetje bedtijd was. Vanmorgen hebben we ons bezig gehouden met: toilet ledigen, watertank vullen, kabel loskoppelen, ontbijt en dan: klaar voor vertrek. We nemen uitgebreid afscheid van Nicola, Christina en Nonna (Valentina, Enrico en Federico hadden we al gedag gezegd), bedanken ze voor de ongekende gastvrijheid, wensen elkaar over en weer geluk en dan, al zwaaien en claxonerend, rijden we richting strada (snelweg) en naar het zuiden.

We besluiten na Firenze de strada raccordo (tolvrije snelweg) te nemen en dat bevalt prima. Je mag er weliswaar bijna nergens harder dan negentig, maar die snelheid rijden we toch graag, dus dat komt mooi uit. Bovendien hebben we met die snelheid of de andere die op de raccordo veel voorkomt (70 per uur), tussen de buien door, de gelegenheid te genieten van het prachtige Sienaese landschap: lieflijke heuvels met op de top vaak een prachtig woning, omlijst door statige cipressen. We verheugen ons, gek genoeg, al min of meer op de terugreis, immers dan staat deze streek bol van de bloeiende struiken, zijn de heuvels groen en heeft het graan een mooie hoogte bereikt.
In Lido di Tarquinia stoppen we. We maken een wandeling en parkeren daarna, op advies van een Italiaanse medecamperaar, op een grote parkeerplaats, dichtbij een kerk. Er rust in elk geval zegen op de komende nacht, denken we.

’t Is dinsdag en we reizen verder in zuidelijke richting. De reis verloopt prima, alhoewel de wegen niet bepaald goed zijn. (zie Bunga Bunga en Italiaanse wegkwaliteit). We rijden de route die de heer Tom Tom ons influistert, maar zijn er niet echt kapot zijn. De braverik stuurt ons soms langs rare routes. Enfin,, tegen half vier bereiken we Cassino, waar we ons installeren op een plein, dichtbij het centrum van de stad. Morgen willen we de abdij bezoeken. Volgens Nicola (zie gisteren) is dat zeer de moeite waard!

Bunga Bunga en Italiaanse wegkwaliteit.
De bijnaam van de Italiaanse alleenheerser Berlusconi is Bunga Bunga. Hoewel we niet zeker zijn, veronderstellen we dat het iets betekent als ‘stoten’ of ‘wippen’. Mocht dat zo zijn dan is het niet moeilijk te raden waarom die naam gekozen is.
We hebben het vandaag, onderweg, over de man gehad. Over hem en de slechte Italiaanse wegen. Want, beste lezertjes en lezeresjes, het Italiaanse wegennet staat er niet best voor. En dan hebben we het niet over de N-wegen. Nee, we doelen op de autowegen, B-wegen, stadswegen en dorpswegen. Alle dus, behalve de autostrada, hoewel die ook hier en daar aan onderhoud toe is.
We zeiden tegen elkaar dat het zo’n gek idee nog niet zou zijn dat als Bunga Bunga zijn geld niet zou besteden aan: het onderhouden van zeventienjarige meisjes, de financiering van hele elftallen aan prostituees, het omkopen van rechters, de salarissen van slijmerige televisiereporters en complete studio’s vol mooie wijven…, maar aan het Italiaanse wegennet, dat dit land dan de beste, mooiste, soepelst rijdende wegen van Europa zou hebben. En wij, Nederlandse campertoeristen geen last van omgevallen glazen, rammelende kopjes, lekkende yoghurtpakken of een dure gasreparatie! Bunga Bunga: bedankt!

Monastero Cassino (zie ook M.C.-info)
Nicola, onze gastheer in Barberino heeft gelijk: de, hoog in de bergen gelegen, abdij Monastero Cassino moet je zien. We zijn er vroeg, even na negenen. Er is niemand en dus vragen we ons ernstig af of de abdij wel open is. Dat het museum ’s winters gesloten is, weten we wel, maar de abdij?
Onze angst blijkt ongegrond. Er is gewoon geen toerist te zien. Dat vinden wij natuurlijk prima. We parkeren op een plaats voor bussen (foto Monastero 53) en kopen een parkeer-/entreekaart bij de kaartjesman. Hij heeft het koud, al schijnt de zon (foto). We lopen het terrein op en komen in het complex. Vervolgens vallen we van de ene in de andere verbazing en we zijn nog niet eens binnen! (foto Monastero 9 + 11 + 14 + 51). We hebben in Italië al heel veel mooie dingen gezien. Maar dit? De kathedraal doet de monden nog verder open vallen. En dat moet een raar gezicht zijn geweest omdat we tegelijkertijd onze ogen uit het hoofd kijken. De kerk is wondermooi, maar de crypte, zo mogelijk, nog fraaier. We moeten denken aan Ravenna en aan Venetië. We lopen rond, kijken, verbazen ons, maken foto’s (je mag er niet flitsen!), gaan zitten om naar boven te kunnen kijken. Het liefst zouden we hier niet meer weggaan….

M.C.-info
Monte Cassino is een Benedictijner abdij, een van de drie kloosters gesticht door Benedictus van Nursia. Het klooster ligt op een rots, 519 meter boven het Italiaanse plaatsje Cassino in de regio Lazio, tussen Rome en Napels. Het is gebouwd op de ruïnes van de Romeinse versterking Municipium Casinum.
Omstreeks 577 werd de abdij verwoest door de Longobarden van Zotto, hertog van Beneventum, maar in de achtste eeuw gaf Paus Gregorius II de opdracht om de abdij te herbouwen. In 787 bezocht Karel de Grote het klooster en verleende de abdij verscheidene privileges; hij was een vriend van Paus Gregorius VII. De Basiliek werd opnieuw gebouwd en vele manuscripten zagen het daglicht, evenals mozaïeken.

In 1349 werd het klooster door een aardbeving getroffen. Alleen een paar muren getuigden nog van het prachtige gebouw dat abt Desiderius verwezenlijkte.

Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de abdij niet gespaard, ondanks de inspanning van vele monniken. Op 15 februari 1944, toen de Slag om Monte Cassino tussen de goed ingegraven Duitsers en de oprukkende geallieerden in alle hevigheid woedde, meende het geallieerde opperbevel (ten onrechte) dat de Duitsers zich ook in het klooster verschanst hadden en dat platbombarderen onvermijdelijk was. In dit gebouw van rust, vrede en gebed hadden honderden mensen een schuilplaats gevonden. Binnen drie uur tijd zou dit hun laatste rustplaats worden. Veel van de kunstschatten waren echter tijdig in veiligheid gebracht.

De naoorlogse wederopbouw duurde meer dan een decennium en werd volledig gefinancierd door de Italiaanse staat. Na zoveel eeuwen blijft de abdij van Monte Cassino de oorsprong van het westers kloosterleven. Monte Cassino omvat, naast het kooster, een kerk, kapittelzaal, dormitorium, refectorium, keuken, cellarium of voorraadkamer, novicencel, vestiarium of garderobe, oud en nieuw infirmarium of ziekenboeg en het palatium. Van het oorspronkelijke complex zijn alleen de door de kunstschool van Beuron beschilderde crypte (1889-1913) en de graven van Benedictus en zijn tweelingzuster, de heilige Scholastica, bewaard gebleven.