Familieweekend

Vraag de gemiddelde Nederlander naar Italië en hij vertelt enthousiast van zijn vakantie aan het Gardameer. Hoe lekker het weer er is, hoe blauw het water en hoe gezellig het was tijdens de, rechtstreeks op de campingtelevisie uitgezonden, voetbalwedstrijd Inter-Ajax.
Vraag de gemiddelde Nederlander naar Italianen en hij weet je vast te vertellen dat ze stelen als de raven, dat je vrouw niet veilig voor ze is, dat ze alleen spaghetti eten en, notabene, macaroni zònder tomatensaus en zònder fijngemalen gehakt. Dat denk je, als doorsnee Nederlander….

Totdat je de familie Viggiano hebt ontmoet, zoals wij, meer dan 25 jaar geleden. Dan blijkt elke keer weer als we er op bezoek zijn [in Barberino, zo’n dertig kilometer ten noorden van Firenze (= Florence), op weg naar een van die wondermooie oorden in dat prachtige land] hoe lief, gastvrij en betrouwbaar de ‘gewone’ Italiaan is! Tranen worden gehuild bij de begroeting en zakdoeken vol gesnoten tijdens het afscheid. En daar tussenin is het genieten geblazen.

Genieten van de kookkunst van gastvrouw Christina en Nonna [= oma, want oma’s (en opa’s) wonen tot hun dood bij een van de kinderen in]. En van de manier waarop gastheer Nicola de wijn aanprijst en van het welgemeende ‘bon appetito!’. Telkens weer wordt gevraagd of het smaakt, of je nog wat wilt, of het glas moet worden bijgevuld, of je misschien toch niet liever? En intussen discussiëren we over Berlusconi, de maffia, de shit op televisie.

Morgen gaan we op bezoek bij Valentina [de (klein)dochter van Nicola, Christina en Nonna], haar man Enrico en hun zoontje Federico. Wij kennen Valentina al van toen ze nauwelijks kon lopen. Het wordt vast en zeker een leuke dag. Zeker voor Jaap. Immers, Valentina spreekt een behoorlijk woordje Engels….

Italiaanse (klein)kinderen
Als Italiaanse ouder heb je één kind en als Italiaanse grootouder één kleinkind. Meer kinderen maak je niet, als je ten noorden van Rome woont, beschaafd bent en een leuk inkomen hebt. Dus is alle aandacht voor het (klein)kind, zelfs al voor het geboren is. De kinderkamer is ingericht, het speelgoed ligt klaar, evenals de kleertjes (we kennen immers het geslacht al, want dat hebben we kunnen zien op het beeldscherm bij de dottore) en de luiers. Bapo en Nonna hebben in het grootouderlijk huis uiteraard ook de nodige maatregelen getroffen om het kleinood te ontvangen.

En dan, vanaf het moment dat ‘mon amore’ aan de moederbuik is ontsnapt, begint het grote verwennen. De van trots glimmende ouders willen graag laten zien dat ze alles, maar dan ook alles voor het ‘miracolo’ over hebben en de grootouders willen daar natuurlijk niet voor onder doen. Aan tafel, tijdens het eten heeft (klein)zoon de beste plaats. En, terwijl oma, opa, moeder, vader om de beurt pasta, canne (= vlees) en zoetigheidjes het weinig uitnodigende mondje binnen duwen, wordt het ventje geknuffeld, gekust, geaaid en de oortjes volgefluisterd met alle lieve woordjes die het Italiaanse woordenboek bevat.
Na het eten wordt de speelgoedvoorraad aangesproken en spelen pappa en opa achtereenvolgens voetbal, handbal, basketbal en tennis met het ventje. Tussendoor heeft mamma een legokasteeltje gebouwd en is oma bezig geweest met het vervangen van de luier. Wij, nuchtere Hollanders kijken verbaasd naar deze tafereeltjes en zijn intussen toch ook een beetje jaloers. Is het niet Nederland waar we het kind en de grootouder onderbrengen in de creche en het verzorgingshuis…?