Dag 1 tot en met drie

Dag één tot en met drie

Voorafje 1
Op donderdag 17 februari neemt Jaap afscheid van zijn werk en dus van een fiks aantal collega’s waarmee zo’n 20 jaar is samengewerkt. Die collega’s komen de pensionada opzoeken tijdens de afscheidsborrel in het restaurant van Kenniscentrum Handel, Jaap’s (ex)-werkgever. Er worden veel handen geschud, nog meer wangen gezoend en hele hartelijke en, gelukkig, welgemeende wensen aan het adres van de pensioengerechtigde uitgesproken. Het is echt hartverwarmend! Bovendien is de oogst aan leuke hebbedingetjes, boeken/boekjes, wenskaarten, reistips, flessen Siciliaanse wijn en financiële bijdragen aan de hartewens (een iPat) zodanig dat we, dat wil zeggen Anneke en de pensionada himself, de hele avond lol hebben (en soms wat ontroerd zijn…) Gelukkig komt dochter Linda assisteren, maar natuurlijk ook om afscheid te nemen. We zullen elkaar immers een paar maanden niet zien. We zijn een beetje jaloers op elkaar: Linda op ons en wij op haar, immers zij gaat een aantal weken naar Thailand en dat is ook erg aantrekkelijk toch…?

Voorafje 2
Op vrijdag houden we ons bezig met ‘de laatste voorbereidingen’. We doen boodschappen, pompen fietsbanden op, verzamelen spullen die meemoeten, zetten de fietsen in de camper en dergelijke. We zeggen enkele appartementsgenoten ’goeidag’ en rijden per camper naar Karen, Kevin en Naomi om ook van dochter- en kleinkinderenlief afscheid te nemen (en nog wel voor ruim twee maanden!). We worden rond half zes langdurig uitgezwaaid. Een klein uur later zitten we aan tafel bij Yousef en Mandana om te genieten van een heerlijk Iraans maal en prima (rode) wijn. Het is, zoals gewoonlijk, erg gezellig dus liggen we niet erg vroeg in het (camper)bed.

We reizen!
We ontbijten bij Yousef en Mandana en dan, om acht uur, start Jaap de motor en rijden we weg uit Zwolle, richting Luxemburg. Daar willen we overnachten. De reis verloopt voorspoedig: het is prima reisweer. Wel bewolkt, maar droog en soms komt de zon zelfs even tevoorschijn. Het enige dat ons niet zo bevalt is een slippende koppeling, telkens als wordt overgeschakeld naar de cruisecontrole. We besluiten ons er niet druk over te maken.
Omdat de reis zo voorspoedig verloopt (het is bijzonder rustig op de wegen), zijn we erg vroeg in Luxemburg en dus besluiten we door te rijden tot Völklingen. Daar kun je gratis camperen bij, door de Unesco beschermde, Stahlwerke. Er is nog elektriciteit ook. Wat wil je nog meer. We zijn er rond half vier, dus is er nog gelegenheid foto’s te maken. Niet meer voor de tentoonstelling over de Kelten, want die sluit om vijf uur en al evenmin voor de bezichtiging van de Stahlwerke, om dezelfde reden.
Links en rechts komen Duitsers naast ons staan, maar dat mag je, gezien het feit dat we in Duitsland zijn, niet echt een mirakel noemen. Het zijn camperaars, dus sympathieke luitjes… en ze gaan, net als wij, vroeg te bed.

We reizen nog een stukje
’t Is zes uur en we zijn al wakker. Gisteravond is besloten dat we vandaag tot Como willen rijden. Het is zondag (de twintigste) en dus rustig op de weg, mogen we verwachten. Dat klopt. De wegen zijn op z’n zondags: weinig auto’s en die er rijden worden gereden door ‘chauffeurs’ die het rijbewijs niet meer hadden mogen krijgen. Enfin, we troosten ons met de gedachte dat wij binnen niet al te lange termijn tot hetzelfde chauffeurstype zullen behoren. Ondanks voorgaande en de voortdurend neerdruipende regen, bereiken we Como. We parkeren de camper op een grote stadsparkeerplaats (zondags gratis) en besluiten ons niet te storen aan het vuilnisbeltkarakter van het parkeerplein. ’s Avonds spelen we gelijkspel met rummikub!

Zijspoor 1: Tom Tom en de NKC
We laten ons, net als heel veel andere camperaars, tegenwoordig leiden door de heer Tom Tom. De heer Tom Tom brengt ons vrijwel foutloos op elke gewenste plek. Dat de (digitale) vrouw van de heer Tom Tom, mevrouw Tina Tom, een plaatsnaam als Bologna uitspreekt als Bolooona, mag ‘m de pret niet drukken, vinden wij. En als je dan ook nog de beschikking hebt over ene Rian B. die weet hoe je het camperbestand van de Nederlandse KampeerautoClub (NKC) kunt implanteren in de heer Tom Tom, dan ben je helemaal het Heertje (en het Vrouwke)! Immers, dan beschik je over een keur aan Europese camperplaatsen. Meneer Tom Tom, mevrouw Tina Tom, NKC en Rian: duizend maal dank daarvoor!

We reizen verder
Het is maandagmorgen 21 februari. We schuiven de verduisteringsgordijntjes omhoog en zijn, vanachter het camperraam, getuige van typisch-Italiaanse tafereeltjes. Men komt hard aanrijden in de ‘machina’ (spreek uit maakina = auto), parkeert zo dicht mogelijk bij elkaar, stapt uit, knalt het portier dicht, werpt een snelle blik op het mobieltje en loopt - de dames hooggehakt, de heren sjiekgelaarsd en beide geslachten goed gekleed - met het toestelletje aan het oor, druk pratend met mond en handen richting stad. Wij kijken en genieten: we zijn in Italia!
We karren verder, richting Modena. Immers, deze stad kennen we nog niet en we zijn toch in de buurt, nietwaar? Onderweg, dichtbij de plaats van bestemming. zien we een prachtig en immens winkelcentrum (in de V.S. zouden ze zoiets een ‘mall’ noemen, menen we te weten). We lopen, met de laptop onder de arm, het winkelcentrum en vervolgens Media World binnen. Een buitengewoon aardige adviseuse helpt ons. Ze heeft een Nederlandse moeder, dus (...) is ze extra hulpvaardig en regelt en installeert het hele zwikkie voor ons. Als we terug zijn in de camper blijkt internet te werken en dus kunnen we de binnengekomen mailtjes bekijken en weer een aantal sympathieke reacties lezen naar aanleiding van Jaap’s afscheid.

Gaspech
We lopen nogmaals het winkelcentrum binnen en Anneke scoort een aardige tas voor een aardig bedrag in een aardige winkel. En laat de verkoopster ook nog eens aardig zijn! We zijn gelukkig als we terug zijn bij de camper: we kunnen internetten en Anneke heeft een nieuwe tas; wat wil een mens nog meer?
Gas!!, dat wil een mens! Elpeegee om de camper te verwarmen, te koken, te koelen, te vriezen! En wat blijkt als Anneke een van de gasvlammen wil ontsteken om water te verhitten voor koffie? Er is geen gastoevoer, dus kan er niet gekookt worden. Omdat er ook gekookt, gekoeld, gevroren en verwarmd wordt op elpeegee hebben we een echt probleem. Want, wat we ook proberen, er is ons geen elpeegee gegund. We proberen de firma die de lpg-tank heeft ingebouwd te bereiken, maar het is al zes uur geweest. Anneke, vindingrijk als altijd, loopt op enig moment naar een tankstation en daar weet men ons aan een adres te helpen waar men het probleem morgen waarschijnlijk wel kan oplossen.